مونا نیکوگفتار، عکاس و پژوهشگر هنرهای تجسمی در شهر قم، در واکنش به سخنان سعید کیایی، نقدی نوشت و به بررسی دقیق فضای عکاسی در قم پرداخت. او در این یادداشت با اشاره به محدودیت‌ها و چالش‌های موجود، به‌ویژه در حوزه عکاسی زنان، به نقد برخی دیدگاه‌ها پرداخت و بر ظرفیت‌ها و مقاومت‌های هنرمندان در این بستر تأکید کرد.

یادداشت اخیر آقای سعید کیایی درباره عکاسان قمی با عنوانی تلویحی مبنی بر «ندیده‌شدن عکاسان مستعد در سایه عنوان شهر مذهبی قم» اگرچه با نگاهی تأمل‌برانگیز نوشته شده، اما از منظری یک‌سویه و متکی بر تجربه‌ای شخصی به قضاوتی فراگیر رسیده است که نمی‌توان به‌سادگی آن را پذیرفت.

در بستر منازعات و بحران‌های معاصر، هنر آیینی نقشی کلیدی در بازتولید هویت جمعی و ثبت حافظه فرهنگی ایفا می‌کند. این یادداشت  با رویکردی میان‌رشته‌ای، به بررسی جایگاه عکاسی آیینی در ایام محرم و صفر، در دل شرایط جنگی می‌پردازد و از مفهوم «انسان رسانه‌ها» برای تحلیل نقش عکاس به‌مثابه راوی معنوی-اجتماعی بهره می‌گیرد. هدف آن است که نشان داده شود چگونه عکاس آیینی در بستر جنگ، فراتر از مستندسازی بصری، به حماسه‌خوانی تصویری بدل می‌شود و با ترکیب نمادهای دینی، عناصر بصری و واقعیت‌های میدانی، به خلق روایتی بینامتنی از تاریخ، رنج و ایمان دست می‌زند.

ترکیب بندی باز و بسته ابزارهای قدرتمندی برای عکاسان هستند که هر کدام قابلیت‌های منحصربه‌فردی در خلق تصاویر خلاقانه دارند. با شناخت تفاوت‌ها و کاربردهای این دو سبک، می‌توانید انتخاب آگاهانه‌ای داشته باشید و تصاویری تأثیرگذار خلق کنید. به یاد داشته باشید که تمرین و تجربه نقش مهمی در بهبود مهارت‌های ترکیب بندی شما دارد.

عکاسی از تئاتر یک هنر پیچیده و چندوجهی بوده که نیازمند تمرکز، مهارت و خلاقیت است. با درک نورپردازی صحنه، استفاده از تجهیزات مناسب و بهره‌گیری از تکنیک‌های ترکیب‌بندی خلاقانه، می‌توانید تصاویری بی‌نظیر و تاثیرگذار خلق کنید. همچنین، آماده‌سازی دوربین و تجهیزات پیش از اجرا و ویرایش نقش مهمی در بهبود کیفیت تصاویر خواهد داشت. به خاطر داشته باشید که با تمرین و تجربه می‌توانید تصاویرتان را به اثری هنری و ماندگار تبدیل کنید. عکاسی از تئاتر یک فرصت استثنایی است تا داستان و احساسات نهفته در یک نمایش را به تصویر بکشید و این تجربه‌ بی‌نظیر را با دیگران به اشتراک بگذارید.

عکس مستند اجتماعی نه تنها یک تصویر است بلکه یک سند تاریخی و اجتماعی که به ما امکان می‌دهد تا به رویدادهای گذشته بازنگری کنیم و از آنها برای آینده یاد بگیریم. هدف اصلی این نوع عکس‌ها، ثبت و نگهداری اطلاعات مربوط به یک زمان و مکان خاص است. با ثبت یک عکس مستند، ما یک قطعه از تاریخ و فرهنگ را به نسل‌های آینده منتقل می‌کنیم.

عکاسی خبری یا فتوژورنالیسم به عکس‌هایی گفت می‌شودکه هدف اصلی آن‌ها صرفا خبررسانی است و شاید این عکاسان کمتر از خبرنگار نباشند .

«محمدحسین زینلی» درباره «ترسناک های دوست داشتنی»، سومین نمایشگاه انفردای امیرمسعود عربشاهی، یادداشتی نوشته که به شرح زیر است: هنوز نمی‌دانم عبارتِ ترسناک‌های دوست داشتنی، اسم نمایشگاه عکسِ امیر مسعود عربشاهی است یا نه؟ ممکن است جمله‌ای توصیفی باشد برای نمایشگاهی که بعداز ظهری سرد، به دعوت امیر حسامی نژاد به نگارستان فرهنگ که پاتوق […]